Prolog

Wieść o obudzeniu się Eiry rozniosła się szybciej niż ktokolwiek by pomyślał. W "Proroku Codziennym" napisali, że 16-latka czuje się dobrze, jednak w rzeczywistości tak nie jest. Odkąd dziewczyna wróciła do "żywych" nie odzywa się do nikogo, chowa się w swoim pokoju i zamyka go na klucz. Państwo McWill załamują ręce, a jedyne co mogą zrobić to podawać jej jedzenie pod drzwi i usiłować dotrzeć do córki. Eira tak naprawdę nie umie uciec od tego co ściga ją od 12 roku życia. Ale co, lub kto to taki? Tego nikt nie wie, oprócz nastolatki...

***

"Drogi Pamiętniku!

Trudno jest żyć z świadomością, że ktoś na ciebie czyha. Od momentu zapadnięcia w śpiączkę coraz bardziej boję się świata, który mnie otacza. Chyba popadam w schizofrenię, a to przecież nieuleczalne. Co jeżeli naprawdę mam coś nie tak z głową?
Poza tym... dlaczego On mnie śledzi? W mojej głowie, w pokoju, w nocy, patrzy na mnie przez okno. Widzę Go. Czuję jakby chciał zabrać mnie do swojego świata i pokazywać jak morduje niewinnych czarodziei, a później mnie. Chociaż mówił mi, że nie przepuściłby takiej szansy zabijając mnie. Obiecał mnie chronić. Tylko przed czym? Skoro sam jest moim zagrożeniem. Pamiętniku ratuj mnie, błagam ratuj mnie...

Eira McWill, 29 września 1997 r."

Zamknęłam pamiętnik i schowałam go głęboko do szafy, żeby nikt nie przeczytał jego treści. To co w nim pisałam było prawdą. Szczerą prawdą, która mogła zaboleć moją rodzinę, przyjaciół... Jednakże nie mogę zdradzić kim jest mój prześladowca. Boję się, że zrobi krzywdę moim rodzicom i bez zastanowienie zabiłabym go, chociaż wiem, że to niemożliwe. Powoli wstałam z łóżka i skierowała się do okna. Lekko wychyliłam się i sprawdziłam czy aby nikt na mnie nie patrzy. Momentalnie krzyknęłam, był tam. Stał na środku drogi i patrzył w moje szare tęczówki swoimi, które przenikały mnie na wskroś. Wredny uśmiech wkradł się na jego twarz. Mężczyzna nagle wyparował. Tak szybko jak się pojawił równie szybko zniknął. W tej chwili nie umiałam uspokoić oddechu i szybszego bicia serca, bałam się, że po odwróceniu się on będzie za mną stał. Jednak nikogo nie było. Pośpiesznie otworzyłam drzwi i wybiegłam z pokoju, w którym przebywałam od dwóch dni bez żadnego wyjścia na zewnątrz. Zbiegłam po schodach - o mały włos nie zabijając się - i w pośpiechu wybiegłam z domu. Zaskoczeni rodzice przez chwilę siedzieli zdezorientowani na sofie, lecz po kilku sekundach wybiegli za mną. Stałam na środku ulicy z rękami podniesionymi do nieba i krzycząc:

-Zostaw mnie! Czy ty nie rozumiesz, że nie wstąpię w twoje szeregi?! -krzyczałam, a po chwili upadłam na kolana i przewróciła się na drogę. Rodziciele podbiegli do mnie i przytulili z całych sił. Nigdy nie widzieli takiego szału i załamania. Płakałam i wtulałam się w swoich rodziców. Powoli pozbieraliśmy się z drogi i szybkim krokiem ruszyliśmy do domu. Gdy zasiedliśmy na kanapie wciąż płakałam i kurczowo trzymałam się swoich nóg. 

-Kochanie, co się dzieje? Uspokój się i nam opowiedz. Jesteśmy twoimi rodzicami powinniśmy wiedzieć. O kim mówiłaś? Ktoś cię prześladuje? -mama zadawała mnóstwo pytań. Szloch nie ustępował, przeciwnie. Jeszcze bardziej zaniosłam się płaczem. Bałam się go i to jak cholera.

Dlaczego płaczesz, Eiro? Usłyszałam w swojej głowie. Zaczęłam ją bić pięściami i gdyby nie szybka reakcja taty zadrapałabym się do krwi. 

-Dziecko uspokój się! Mów nam, kto cię prześladuje?! -wrzasnął podenerwowany ojciec.

-Jest najgorszym potworem w świecie czarodziei. Jego imię zna każdy, a mimo to nie wypowiada go na głos. To on mnie prześladuje, tato. Lord Voldemort mnie dorwał i planuje mnie zabić, lub co gorsza - zmusić do przejścia na jego stronę...